လွတ်ချချိန်

လူက ထမ်းထားရတာတွေ

လူကို ထမ်းထားတာတွေ

ဘယ်သူပိုလေးနေလဲ

တစ်ခါတစ်ခါ

အားလုံးကို လွတ်ချပစ်လိုက်ချင်တယ်

ဗလာတစ်ခုတော့

ကျန်ခဲ့ကောင်းပါရဲ့။

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ

လူပျိုလေးများ သိကောင်းစရာ

တစ်ခါက ကုန်သည်တစ်စုဟာ ကန္တာရထဲမှာ ခရီးသွားရင်း ညပိုင်းမှာ ခဏနားနေကြတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က အဲဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ မြင်းကျောင်းဖို့ ထွက်သွားခဲ့တယ်။ သူမြင်းကျောင်းနေရင်းနဲ့ ရေတွင်းကြီးတစ်တွင်းကို တွေ့လိုက်တယ်။ သူ ရေတွင်းထဲကို ငုံ့ကြည့်တဲ့ အခါမှာတော့ အရောင်တွေ တဖျပ်ဖျပ်တောက်နေတဲ့ စိန်တွေကို တွေ့ရတယ်။



ဒါနဲ့ သူလည်း သူ့သူငယ်ချင်းတွေကို သွားခေါ်ပြီး စိန်တွေကိုပြတော့ အားလုံးက ဆင်းယူဖို့ သဘောတူကြတယ်။ဒါနဲ့ သူတို့မှာ ပါလာတဲ့ ကြိုးတွေကို ဆက်ပြီး ရေတွင်းအောက်ကို ဆင်းဖို့ လုပ်တယ်။ ဒါပေမယ့် တွင်းက အရမ်းနက်လွန်းတော့ ပါလာတဲ့ ကြိုးနဲ့ မလောက်ဘူးဖြစ်နေတယ်လေ။ ဒါနဲ့ သူတို့ရဲ့ အဝတ်တွေအားလုံးကိုပါ ကြိုးအနေနဲ့ ဆက်ပြီး တွင်းထဲကို ချကြတယ်။ နောက်ဆုံးမှာ ကြိုးက ရေတွင်းအခြေကိုရောက်သွားတယ်။



ဒီတော့ သူတို့ထဲက တစ်ယောက်က စပြီး ရေတွင်းကြီးထဲကို ဆင်းတယ်။ သူဟာ ရေတွင်းထဲကို ဆင်းရင်းဆင်းရင်းနဲ့ ရေတွင်းအောက်ခြေနားကို ရောက်တဲ့ အခါ ကြည့်လိုက်တော့ စိန်တွေမဟုတ်ပဲ မြွေတွေဖြစ်နေတယ်။ တကယ်တော့ ရေတွင်းထဲက မြွေတွေကို ရေတွင်းအပေါ်ကနေကြည့်တော့ လရောင်ကြောင့် မြွေမျက်လုံးတွေဟာ အရောင်တွေ တောက်နေတော့ စိန်တွေလို့ ထင်ကြတာကိုး။ မြွေတွေကို မြင်လိုက်ရတယ်ဆိုရင်ပဲ အဲဒီလူဟာ အပေါ်က လူတွေကို လှမ်းအော်ပြီး ပြောတယ်။



“ အောက်မှာ စိန်တွေမဟုတ်ဘူးဟေ့ … မြွေတွေ မြွေတွေ တစ်ယောက်မှ မဆင်းခဲ့နဲ့နော် ”


လို့ပြောတော့ အပေါ်က လူတွေက စဉ်းစားကြတယ်။ သူတို့ မြင်နေရတာကလည်း စိန်တွေ။ အရောင်တွေကို တောက်လို့။ အောက်ကို ဆင်းသွားတဲ့ လူက ပြောတာ မြွေတွေဆိုတော့  အောက်ကတစ်ယောက်ဟာ စိန်တွေကို တစ်ယောက်ထဲ အပိုင်စီးချင်လို့ ငါတို့ မလာအောင်ပြောတာပဲလို့ စဉ်းစားကြတယ်။ အောက်ကို ဆင်းသွားတဲ့ တစ်ယောက်ကလည်း  သူ့အပေါ်က လူတွေကို အော်ပြောရင်းနဲ့ပဲ အသံတိတ်သွားခဲ့တယ်။ ဒါနဲ့ နောက်တစ်ယောက် ရေတွင်းထဲကို ထပ်ဆင်းတယ်။ နောက်တစ်ယောက်လည်း ရေတွင်း အောက်ကို ရောက်တော့ မြွေတွေကို တွေ့ပြီး



“အော်.. ပထမလူပြောသွားတာ တကယ်ပါလား.. ငါတို့ မယုံခဲ့တာ မှားတာပဲ ”



ဆိုပြီး နောင်တတွေ ရသတဲ့ …။ နောက်ပြီး အပေါ်ကလူတွေကို အရင်လူပြောသွားသလိုပဲ အော်ပြောတယ်။ အဲလိုပြောသံကိုကြားတဲ့ အပေါ်ကလူတွေဟာ



“ အင်း… နောက်တစ်ယောက်လည်း စိန်တွေကိုတွေ့တာနဲ့ လောဘတက်ပြီး အရင်တစ်ယောက်နဲ့ ပေါင်းပြီး နှစ်ယောက် အပိုင်စီးဖို့ ကြံနေကြပြီ ”



လို့ ထင်ကြတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အောက်ကိုရောက်နေတဲ့လူဟာ အပေါ်ကလူတွေကို အော်ပြောနေရင်းနဲ့ပဲ ပထမဆင်းသွားတဲ့ လူလို အဖြည်းဖြည်း အသံတိတ်သွားပြန်တယ်။ ဒါနဲ့  အပေါ်က တတိယမြောက်အနေနဲ့ ထပ်ဆင်းပြန်တယ်..။ သူလည်း ပထမလူနဲ့ ဒုတိယလူလိုပဲ အောက်ရောက်တော့မှ နောင်တတွေရပြီး အပေါ်ကို ပြန်အော်ပြောရင်း အသံတိတ်သွားပြန်တယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်ယောက်ပြီးတစ်ယောက်ဆင်းသွားပြီး နောက်ဆုံး တစ်ယောက်မှ မကျန်တော့ပဲ ရေတွင်းထဲက မြွေစာမိကုန်တယ်လေ..။



———————————–



ဒီပုံပြင်လေးအတိုင်းပဲပေါ့ဗျာ.. ခုခါမှာတော့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အိမ်ထောင်ကျပြီးသား အစ်ကိုတော်တွေဟာ



“ညီလေးတို့ မိန်းမမယူကြနဲ့ မှားမယ်၊ ဒုက္ခရောက်လိမ့်မယ် ”



လို့ ဆိုတာကို ကျွန်တော်တို့လူငယ်တွေကလည်း



“ အင်း.. ဒီလူကြီးက သူကျ မိန်းမယူပြီး ပျော်ရွှင်နေပြီးတော့ ငါတို့ကျတော့ မယူရဘူးတဲ့ ”



ဆိုပြီး စဉ်းစားကြတယ်ပေါ့ဗျာ..။ ကျွန်တော်တို့ မြင်နေရတာကလည်း အဆီတဝင်းဝင်းနဲ့ကိုးဗျ။ ပုံပြင်ထဲကလိုဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ဟာ  ရေတွင်းပေါ်ကနေကြည့်ပြီး စိန်တွေကို မြင်နေသလိုဖြစ်နေတာပေ့ါဗျာ.။ ကဲ အဲဒီတော့ ဆက်ပြီးစဉ်းစားကြည့်ပေါ့ဗျာ… ဒီပုံပြင်လေးနဲ့ ပတ်သက်ပြီး အများကြီး မြင်ကြည့်လိုရပါတယ်.. ဟုတ်တယ်ဟုတ်။



ဒီပုံပြင်လေးနဲ့ ဒီအကြောင်းအရာကို စာအုပ်တစ်အုပ်က ဖတ်ဖူးတာပါ.. ခုပြန်စဉ်းစားတာ ဘယ်လိုမှစဉ်းစားမရတော့ဘူးဖြစ်နေတယ်။ သိရင်လည်း ပြောပြပေးကြပါဦးဗျ..။

ဒကာ မနာစေရဘူး

ဆိုက်ကားသမားတစ်ယောက် မန္တလေးမှာ ဆိုက်ကားနင်းရင်းနဲ့ ဦးဇင်းတစ်ပါးက သူ့ဆိုက်ကားကို တားသတဲ့။ မန္တလေးမြို့ဟာ ဘုန်းကြီးမြို့တော်ကြီးတစ်ခုလိုဖြစ်နေတော့ လိုက်ပို့ပြီးမှ ငှားစီးတဲ့ ဦးဇင်းက ဆိုက်ကားခမပေးမှာကို ဆိုက်ကားသမားက စိုးရိမ်မိတယ်။ ခံခဲ့ရတာတွေလည်း များနေပြီကိုး။ ဒါနဲ့ ဆိုက်ကားသမားက ဦးဇင်းကို

“ အရှင်ဘုရား ဘယ်ကြွမလဲဘုရား”

လို့မေးတယ်။ ဦးဇင်းက

“ ဘုရားကြီးဘက် သွားမယ်”

လို့ မိန့်သတဲ့။  ဒါနဲ့ ဆိုက်ကားသမားက

“ အရှင်ဘုရား ဘုရားကြီးဘက်ကို ဆိုရင် ဆိုက်ကားခက.. ”

ဆက်ပြောမယ်လုပ်တုန်းမှာပဲ ဦးဇင်းက

“ လိုက်မှာသာလိုက်ခဲ့ပါ ဒကာ၊ ဒကာမနာစေရပါဘူး”

ဆိုတော့ ဆိုက်ကားသမားလည်း စိတ်ချလက်ချနဲ့ ဘုရားကြီးဘက်ကို နင်းသွားသတဲ့။  နောက်ဆုံး ဘုရားကြီးကိုလည်း ရောက်ရော ဦးဇင်းဟာ ဆိုက်ကားပေါ်ကနေ ဘာမှမပြောပဲ ဆင်းသွားတယ်။ အဲဒီအချိန်မှာ ဆိုက်ကားသမားက

“ အရှင်ဘုရား၊ ဆိုက်ကားခလေး ဘုရား”

လို့ဆိုတော့ ဦးဇင်းက

“ ဒကာ မနာစေရဘူးလို့ ပြောထားတယ်မဟုတ်လား၊ ဘာလဲ ဒကာက နာချင်လို့လား”

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ

ဘဝ

အားလုံးကောင်းဖို့

လုပ်ရင်းနဲ့ နစ်
နစ်ရင်းနဲ့ မြုပ်
မြုပ်တော့ ပြန်လုပ်
လုပ်တော့ ပြန်နစ်
နစ်တော့ ပြန်မြုပ်

ငါ့တို့ဘဝ

ဘာမှားနေသလဲ

 အချစ်မဲ့ဂစ်တာ

15/10/2008

တပ်မတော်က သစ္စာဖောက်ပြီ

အောင်မလေးဗျာ…ဒီခေါင်းစဉ်ကို တင်သာတင်လိုက်ရတယ် ကြက်သီးတွေထလိုက်တာ..။ တလွဲတော့ မတွေးပါနဲ့ဗျာ.. ကျွန်တော်က ဟာသလေးတစ်ခုပြောမလို့ပါဗျ.။
ထုံးစံအတိုင်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘ၀ ဆိုပါတော့…။ ကျွန်တော်ကြုံခဲ့ရတဲ့ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝဟာ မနက်ကျောင်းသွား (ရတနာပုံ) ကောင်မလေးတွေကြည့်၊ နေ့လည် တောင်တမန်အင်းသွား ထန်းရေသောက်၊ ညနေ အဆောင်ပြန် ဖဲရိုက်၊ ည အရက်ဆိုင်သွား အရက်သောက်၊ ညနက်ရင် မိန်းကလေးအဆောင်ရှေ့ မိုးလင်းထိ ဂစ်တာတီး ဒီလိုနေခဲ့ရတာလေ..။ အဲလိုနေရင်း တစ်ရက်မှာပေါ့ဗျာ..
ညနေပိုင်း အဆောင်မှာ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဖဲရိုက်နေတုန်း …..

“ ဟိတ်ကောင်တွေ ဟိတ်ကောင်တွေ … တပ်မတော်က သစ္စာဖောက်ပြီကွ ”

ဆိုပြီး အမောတကောနဲ့ အဆောင်ကသူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ကျွန်တော်တို့ဆီကို ပြေးလာတယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကျွန်တော်တို့လည်း ဘာတွေများဖြစ်ကုန်တာလဲပေါ့။ သူက အဲလိုပြောပြီး သူ့အိတ်ရှိတဲ့နေရာကိုသွား ပိုက်ဆံတွေယူပြီး ပြန်ပြေးထွက်သွားတယ်ဗျ.။ ကျွန်တော်တို့တွေလည်း ဘယ်နားမှာ ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲဆိုတာ သိချင်တာနဲ့ သူ့နောက်ကို ပြေးလိုက်ကြည့်ကြတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင် ကိုကြည့်တော့လည်း အေးအေးဆေးဆေးပါပဲ..။ လိုက်ရင်းလိုက်ရင်းနဲ့ ကိုယ်တော်ချောက ဘယ်ကိုပြေးတယ်မှတ်လဲဗျ.. သူဝင်ပြေးသွားတာ အရက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်ဗျ။ ဆိုင်ထဲကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အဆောင်ကသူငယ်ချင်း နှစ်ယောက်ရယ် ကျွန်တော်တို့ လိုက်ကြည့်တဲ့ တစ်ယောက်ရယ်ပေါင်း သုံးယောက် တစ်ဝိုင်းထဲထိုင်နေပြီး ငြင်းခုံနေကြတယ်။ စားပွဲပေါ်မှာလည်း ပုလင်းတွေ တန်းစီလို့ .. ကိုးလုံးလောက်ရှိမယ်။ ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့ ဝင်ထိုင်တော့ သူတို့ပြောနေတာက…..

“ဟိတ်ကောင် မင်းပြောတော့ မိန်းမတွေက တပ်မတော်လောက်သစ္စာမရှိဘူးဆိုကွ. ငါတို့ကို တပ်မတော်က သစ္စာအရှိဆုံးဆို.. ကဲ ခုတော့ ဘယ်နှယ်လဲ.. အရင်တုန်းက တစ်လုံးဆိုရင် ငါတို့ သုံးယောက်လုံး မူးနေပြီ.. ခုတော့ တစ်ယောက်ကို သုံးလုံးသောက်တာတောင် ဘယ်လိုမှမနေသေးဘူး… ဒါလား တပ်မတော်က သစ္စာရှိတာ ”

ဆိုပြီး သူ့ရှေ့က Army Rum ပုလင်းကို လက်ညိုးထိုးပြီး ပြောတော့

“ အေးပါကွာ .. ဒါကြောင့်မို့ ငါအဆောင်မှာ ပိုက်ဆံသွားယူတာပေါ့ကွ.. ငါတို့ တပ်မတော်ဟာ သစ္စာဘယ်လောက်ထိ မရှိတာလဲဆိုတာ စမ်းသပ်ရင်း ထပ်သောက်ကြရအောင် ”

အော်.. သူတို့ပြောတဲ့ တပ်မတော်ဆိုတာက Army Rum တဲ့.. မှတ်သားလောက်ပါရဲ့..။

ဘူးသီးဖီလင်

ဘူးသီးဖီလင် ဆိုတာ ကျိုက်ထီးရိုးတောင် ခြေလျှင်တောင်တက်လမ်းက ဘူးသီးကြော်ဆိုင်လေးပေါ့…

ဒီနှစ် ဧပြီ ၁၁ ရက် သင်္ကြန်မတိုင်ခင်က ရောက်သွားတဲ့ကျိုက်ထီးရိုး အမှတ်တရလေးပါပဲ သူငယ်ချင်းတို့ရေ…အဲဒီနေ့က ကျွန်တော်တို့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ကျွန်တော့် အကိုတစ်ယောက်နဲ့ အားလုံး စုပြီးတက်ကြတာလေ…အရမ်းပျော်ဖို့ကောင်းတဲ့ ခရီးလေးတစ်ခုပါပဲ…ကျွန်တော်တို့ အဖွဲ့လည်း မနက် ၁၀ နာရီခွဲလောက်ကစပြီး တောင်ပေါ်စပြီး တောင်ပေါ်စတက်ကြတယ်လေ ….တောင်တက်လမ်းမှာလည်း ပုဇဉ်းရင်ကွဲ အော်သံတွေနဲ့ ငှက်ပေါင်းစုံတို့ရဲ့ အသံတွေနဲ့ အတော်သာယာတယ်ဗျာ..

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ တက်လာရင်းနဲ့ အကိုက ပြောတယ် “ဘူးသီးဖီလင်”ကို ရောက်အောင်တက်နှင့် အဲဒီမှာ ငါ့ ညီတစ်ဝမ်းကွဲရှိတယ်”ဆိုပြီးတော့ သူက ဖြေးဖြေးတက်လာတယ်လေ..ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့လည်း တက်ရင်းနဲ့ ဘူးသီးဖီလင်ဆိုတဲ့ ဆိုင်ကို ရှာရင်းတက်ရင်းနဲ့ပေါ့….ဒီလိုနဲ့ ဖိုးပြန်တောင်ကိုလဲ ကျော်လာရော ..တွေ့ပါပြီ…ဘူးသီးဖီလင် ဆိုင်လေးကလည်း တော်တော်လှတယ်ဗျ…ကျွန်တော်တို့လည်း ရောက်တာနဲ့ ကျွန်တော့အကို နာမည်ပြောပြီးမိတ်ဆက်လိုက်တာပေါ့…သူလည်း ကျွန်တော့ အကိုနာမည်ကြားတော့ အတော်ဝမ်းသာသွားတယ်လေ.. ဒါနဲ့ ကျွန်တော်တို့လည်း အမောဖြေပြီး အကို့ကို စောင့်ရင်းနဲ့ တစ်ရေးလောက်နှပ်လိုက်ကြတာပေါ့…သိပ်မကြာပါဘူး အကိုလည်းရောက်လာရော..သူတို့တွေ ရှေးဟောင်းနှောင်းဖြစ်တွေ ပြောလိုက်ကြတာ အတော်ကြာသွားတယ်..နောက်တော့ ဆိုင်က အကိုကပြောတယ် မင်းတို့တွေ ရေမိုးချိုးပြီး ထမင်းစားပြီးမှပဲ ဆက်တက်ရမယ်တဲ့ …ဟီး …ဒီက ကောင်တွေကလည်း သိပ်မငြင်းကြပါဘူး..ရေချိုးမယ် ထမင်းစားမယ်ဆိုတာပဲ…

ဒါနဲ့ သူကပဲ ဦးဆောင်ပြီး ရေချိုးတဲ့နေရာကို သွားမယ်လဲလုပ်ရော တောကပြန်လာတဲ့ မုဆိုးတစ်ယောက်က ဆိုင်မှာလာရောင်းတယ်လေ…”တောဝက်သား”တဲ့…ကံတဲ့လူတွေများ မပူနဲ့..ဟီး…. အကုန်လုံးဝယ်ပြီး သူ့မိန်းမကို ချက်ခိုင်းထားပြီးတော့ ရေချိုးဖို့ သွားကြတာပေါ့…. လမ်းကနေ တော်တော်လေး အောက်ဆင်းလိုက်တော့ သဘာဝအလျှောက်ထွက်နေတဲ့ ရေတွင်းလေးကို တွေ့တယ်ဗျ…သူတို့က အဲဒါကို ရေချောက် လို့ခေါ်တယ်တဲ့ …ရေကလည်း အေးမှအေးဗျာ.. မိုးကုတ်ကိုတောင် ပြန်သတိရသွားတယ်…ကောင်းလိုက်တဲ့ ရေ…အဲဒီမှာ ရေအဝချိုးပြီး ပြန်တက်လာတော့ ဆိုင်မှာ ထမင်းဝိုင်းက အသင့်ဗျာ.. တောင်တက်လာတဲ့ အရှိန်နဲ့ ဆာတဲ့ အရှိန်နဲ့ တွယ်ထည့်လိုက်ကြတာ ဆလုံနဲ့ နှစ်ပန်းကန်စီလောက် ကုန်ကြတယ်..နောက်ပြီး ငပိရေနဲ့ တို့စရာလည်းကောင်းမှကောင်း…နောက် ကျွန်တော်တစ်ခါမှ မစားဖူးတဲ့ တို့စရာ တစ်ခုလည်းတွေ့သေးတယ်..နာမည်ကလည်း ကြည့်ဦးလေ “ခွေးအီးသီး”တဲ့…အတော်ကောင်းတယ်ဗျ…စားဖူးကြလားတော့ မသိဘူး…ဒီလိုနဲ့ စားပြီးသောက်ပြီးတော့ နေတောင် အတော်စောင်းနေပြီလေ….ဒါနဲ့ တောင်ဆက်တက်လိုက်ကြတာ ည ၈နာရီလောက်မှာ တောင်ပေါ်ရောက်ခဲ့တယ်ဗျ…တောင်ပေါ်ရောက်တော့ ဘုရားကို ဖူးလိုက်ရတာနဲ့ တစ်လမ်းလုံးတက်လာလို့ မောတဲ့ အမောတွေ ဘယ်ရောက်သွားမှန်းတောင် မသိဘူးဗျာ…အရမ်းကို သပ္ပာယ်လိုက်တာ ….မီးရောင်တစ်ဝင်းဝင်းနဲ့..။

ကျွန်တော်တို့လည်း ဘုရားဖူးပြီး တည်းဖို့နေရာရှာတော့ နေရာရပါတယ်...ရင်ရင်ပြုံး ထမင်းဆိုင်တဲ့…ဆိုင်ရှင် အကိုကြီးကလည်း သဘောကောင်းတယ်ဗျ…ဆိုင်က အမတွေကလည်း အတော်လေး ဖော်ရွေတယ်..ကျွန်တော်တို့လည်း ဆိုင်မှာတစ်ညအိပ်၊ မနက်ကျတော့ ဆွမ်းတော်ပွဲတွေကိုယ်စီနဲ့ ဆွမ်းတော်ကပ်ပြီး မနက်ပိုင်းမှာပဲ တောင်အောက်ကို ပြန်ဆင်းခဲ့တယ်…..ဒီလိုနဲ့ ဘူးသီးဖီလင်ကို ပြန်ရောက်လာတယ်လေ…. အော်..ပြောဖို့ကျန်ခဲ့တော့မလို့ ဘူးသီးဖီလင် က အကိုကြီးက ဆိုင်ကယ်လေးတွေကို သစ်တွေဝါးတွေနဲ့ လုပ်ရောင်းတာ အတော်လက်ရာမြောက်တယ်ဗျာ…ကျွန်တော်တောင် တစ်ခုဝယ်ခဲ့သေးတယ်…လက်ဆောင်ပေးဖို့ (ဘယ်သူ့ကို ပေးမှာလဲဆိုတာတော့ ပြောပြဘူး) ဟီး…. ဘူးသီးဖီလင်မှာ ခဏနားပြီး တောင်အောက်ကို ပြန်ဆင်းလာခဲ့တယ်လေ…ဒါတောင် ထမင်းစားပြီးမှ ပြန်ခိုင်းတာ အားနာလို့မစားခဲ့တော့ဘူး…

သူငယ်ချင်းတို့ရေ ..သူငယ်ချင်းတို့လည်း ကြုံလို့များ ကျိုက်ထီးရိုးကို ခြေလျှင်လမ်းက တက်မယ်ဆိုရင်တော့ ဘူးသီးဖီလင်ဆိုင်မှာ ဝင်နားကြဦးနော့….ဆိုင်ကယ်လေးတွေလဲမိုက်တယ်. ဘူးသီးကြော်လည်းကောင်းတယ်…ကံကောင်းရင်တော့ ထမင်းလေးပါဝင်တွယ်ရမှာဗျ….

ဒီလိုနဲ့ သင်္ကြန်အကျနေ့ ဧပြီ ၁၃ ရက်နေ့မှာ ကျိုက်ထို ကနေ ရန်ကုန်ကို ပြန်ခဲ့ကြတယ်ဗျ…အကျနေ့ဆိုတော့ သိတဲ့ အတိုင်းပဲ တစ်လမ်းလုံး ရေပက်ခံခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ…တစ်လမ်းလုံးဆိုတော့လဲ ပဲခူးရောက်တော့ မနေနိုင်တော့ဘူးဗျ..ဒါနဲ့ပဲ တစ်လုံးပေါ့ဗျာ (ဒါတောင် မလောက်ဘူးဗျ ချမ်းတုန်း)..ဟဲဟဲ..

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ

ပိတောက်ပင်

ညက မိုးရွာခဲ့တယ်

မနက် ပိတောက်တွေပွင့်သွားတယ်

မျှော်နေကြသူတွေ

လွမ်းနေကြသူတွေ

ပျော်နေကြတယ်

ပိတောက်ပင်ကြီးလည်း

မီးကုန်ယမ်းကုန်

ပွင့်ပေးရကျိုးနပ်

ရနံ့တွေနဲ့

ပတ်ဝန်းကျင်ကို ခြုံလွမ်းပေး

ပီတိတွေနဲ့ပေါ့။

ဒါပေမယ့်

လူတွေလူတွေ

နှိပ်စက်လိုက်ကြတာ...။

သိပ်မကြာခင်ပဲ

ပိတောက်ပင်ကြီးဟာ

ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်များစွာနဲ့

မျက်ရည်တွေစီးကျလို့...။

နောက်တစ်နှစ်အတွက်

သူ

အားပြန်မွေးရဦးမယ်…။

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ

ပိတောက်နဲ့ ချယ်ရီ

၄ နှစ်လောက် ကြာမှ
ပြန်တွေ့ခွင့်ရတော့မယ့်
ပိတောက်ပွင့်တွေ
အချိန်အတော်ကြာ ဝေးနေခဲ့ပြီး
ခုမှ ပြန်ဆုံရမယ်ဆိုတော့
ရင်ခုန်မိပါရဲ့…..။

နောက်တော့
မခွဲချင်ပေမယ့်လဲ ခွဲခွာခဲ့ရတဲ့
တောင်ပေါ်ချယ်ရီနဲ့ တောင်နေကြာတွေ
သူတို့နဲ့တော့
ဘယ်တော့များမှ ပြန်ဆုံနိုင်ပါ့မလဲ….။

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ
28/03/2008

သို့ အေးကြည်မ

သို့
အေးကြည်မ

ငါစာရေးလိုက်ပါတယ်..ရွာကိုပြန်ရောက်တော့ နင့်ကို အရမ်းသတိရတာပဲ သိလား…နင်က မြို့ကိုရောက်တော့ လွတ်ပြီးကိုလှသွားလိုက်တာနော်…နင်သူငယ်ချင်းဘုတ်ဆုံနဲ့ ရွှေမိတို့ကလည်း ငါပြန်ရောက်တာနဲ့ နင့်အကြောင်းမေးလိုက်ကြတာ…သူတို့ကလည်း နင့်ကို တော်တော်သံယောဇဉ်ရှိရှာတာဟ.. ရွှေမိဆို မျက်ရည်လေး ကလည်ကလည်နဲ့….နင့်ကိုဆီကို လာလည်ချင်တယ်လို့ပြောတယ်ဟ….ကြီးတော်သောင်းက မလွှတ်လို့တဲ့…ရွာဦးက ဘုန်းဘုန်းကတောင်မေးနေသေးတယ်..။

ဟဲ့..ဒါနဲ့ အေးကြည်မရဲ့…

ဘလချာတိုင်းလား ဘာတိုင်းလဲဟာ …နင်တို့ပြောတဲ့ အဲဒီနေ့တုန်းက နင်လိုက်ပို့တဲ့ အဲဒီပန်းခြံကြီးက အကျယ်ကြီးပဲနော်…..လူတွေစီးနေကြတဲ့ ဟိုးအမြင့်ကြီးကိုတက်သွားပြီး ပြန်ပြန်ကျလာတဲ့ အဝိုင်းကြီးကလည်း အကြီးကြီးပဲ..ငါဖြင့် အဲလောက်ကြီးတဲ့ (ရွာဘုရားပွဲတွေမှာ ကလေးတွေစီးတဲ့ ချားကြီးကိုထောင်ထားတဲ့) ချားထောင်ကြီးကို မြင်ဖူးပေါင်…အဲဒီပန်းခြံရှေ့က ဘုန်းကြီးကျောင်းလိုလို.. ဘုရားလိုလိုအဆောက်အဦးကြီးကလည်း ကြီးမှကြီး…အဲလောက်ကျယ်တဲ့ ဧကကြီးမှာ လယ်စိုက်လိုက်ရရင်ဖြင့် သီးနှံတွေထွက်လိုက်မယ့် ဖြစ်ခြင်း…နှမြောစရာကြီးဟာ ..နော်..။

နောက် တိရိစ္ဆာန်ရုံသွားတဲ့နေ့တုန်းကိုလည်း သတိရလိုက်တာ…နင့်တီးကောက်ကြီးကိုကိုင်ပြီး ကော်ဖီဆိုင်က အထွက်လေ..လူတွေကလည်းရှုပ်တော့ ကုလားထိုင်ခြေထောက်နဲ့ ခလုတ်တိုက်ပြီး လဲတော့မလိုဖြစ်သွားတာလေ…တော်သေးလို့ ရှေ့က လုံမကို ထီးနဲ့ ထိုးမိတော့မလို့…သိလား…ဝိုင်းကြည့်နေကြတာလေ…အရှက်မရှိတဲ့ ငါ့လိုတောသားတောင် နဲနဲရှက်သွားတယ် သိလား..နင်တို့မြို့ က တိရိစ္ဆာန်တွေကလည်း တော်တော်များသား..ဒါတောင် နေပြည်တော်ကို တိရိစ္ဆာန်တွေ တော်တော်ပြောင်းသွားတာနော်…နို့မဟုတ် နဲဘူးကြီးနေမှာ…အဲဒီကနေပြန်တော့လည်း ကြည့်ဦး..နင်တို့ခေါ်တဲ့ ဘတ်ကားဘတ်ကားဆိုတဲ့ ကားပေါ်ကို တက်တော့လည်း ငါ့ကိုင်ထားတဲ့ထီးကောက်ကြီးက ပိုက်ဆံလိုက်ကောက်တဲ့ အကိုကြီးပုဆိုးနဲ့ ညှိနေတာလေ…တော်ပါသေးရဲ့ အရမ်းမဆွဲလိုက်မိတာ..ချွေးတောင်ပြန်သွားတယ်ဟ…နဲနဲသာအားစိုက်ဆွဲလိုက်ရင်တော့ မတွေးဝံ့စရာ…ဘာပဲပြောပြော နင်နဲ့နေရတာ ငါဖြင့် အရမ်းပျော်တာပဲသိလား….။

အေးကြည်မရေ..စာလည်းရှည်သွားပြီ..နောက်နှစ် ကောက်ရိတ်ပြီးရင် ငါတို့နှစ်ယောက်တူတူနေနိုင်တော့မှာပါဟ…ငါလည်းကြိုးစားပြီး စိုက်နေတယ်သိလား….ဝေးနေတော့လည်း လွမ်းသားဟ…ဟိုးအရင် ရွာမှာနေတုန်းက ချစ်တယ်ဆိုပြီး..ခုမြို့ရောက်တော့ မေ့သွားမှာလည်း စိုးပါ့ကွယ်…နောက်ပြီး..နင်”အိမ်သာနက်”ဆိုတာကြီးကို မသွားပါနဲ့ဟာ..ဘာမှန်းမသိ ညာမှန်းမသိနဲ့ ရည်းစားစကားတွေပြောနေကြတယ်…မြို့သားတွေက တယ်မလွယ်ဘူးလေကွယ်..စိုးရိမ်ပါ့..။

ကျန်းမာရေးလည်း ဂရုစိုက်နော်…ဘကြီးအောင်ရဲ့ ဝမ်းနုတ်ဆေးလည်း မှန်မှန်စား သိလား…. ရွာက ဝက်တစ်ကောင်နဲ့ နွားတစ်ရှဉ်းကိုလည်း မပူနဲ့ သိလား…ငါစောင့်ရှောက်ထားတယ်..။

ဒါပဲနော်…။

အမြဲ သတိရလျှက်

ချစ်တဲ့ သာဂိ

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ