ကျွန်တော်နဲ့ သော့ကုလား

“ဂျလောက်”

ဟိုက်..သွားပြီ။ ကျွန်တော်တို့ တစ်ယောက် မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်မိကြသည်။ ကျွန်တော်လက်ထဲတွင် တစ်ဘက်က မီးအိမ်ကို ကိုင်ထားပြီး ကျန်တစ်ဘက်က laptop ကိုပိုက်ထားသည်။ ကျန်တစ်ယောက်လက်ထဲမှာလည်း ပစ္စည်းတွေ အပြည့်။ တကယ်တော့ တိုက်ခန်းအထွက်မှာ လက်ကိုင်ဘုကို lock ချမိပြီးမှ တိုက်ခန်းထဲတွင် သော့ကျန်ခဲ့ခြင်းပင်ဖြစ်သည်။ ရုတ်တရက် မည်သို့ လုပ်ရမည်မှန်းမသိ။ သော့ကလည်း အပိုမရှိ။  ဒီတော့လည်း ထုံးစံအတိုင်း ခေါ်ရပြီပေါ့ဗျာ … သော့ကုလား။

“ အစ်ကိုရေ… အိမ်တံခါး လော့ကျပြီး သော့က အထဲမှာ ကျန်ခဲ့လို့ လိုက်ခဲ့ပေးပါဦးဗျ ” ဆိုတော့ သော့ကုလားများ ဘာပြောတယ်မှတ်လဲဗျ။ အသွား အပြန် တက္ကစီနဲ့မှ လိုက်မတဲ့ဗျာ။ သူတို့လုံခြုံရေးအတွက် ဘတ်စ်ကားမစီးပါဘူးတဲ့။ ဒီတော့လဲ ဘယ်တတ်နိုင်တော့မလဲဗျာ .. သူတို့မှ မခေါ်ရင်လည်း သော့က ဖျက်ရတော့မှာကိုးဗျ။ ဒါနဲ့ပဲ ရှိစုမဲ့စုလေးနဲ့ သူ့ကို တက္ကစီငှားပြီး ခေါ်ခဲ့ရတာပေါ့ဗျာ။ “ ကဲ .. အစ်ကိုရေ.. ဒီ lock ပဲဗျ…” ဆိုပြီး လက်ညှိုး ထိုးပြလိုက်တာနဲ့  တိုလီမုတ်စတွေ ထည့်ထားတဲ့ သူ့အိတ်ကို စပြီးမွှေနှောက်တော့တာပဲ။ သံချောင်းလေးတွေထုတ် သော့အုံထဲကို စပြီး လှည့်တော့ တာပါပဲ။ လှည့်ရင်း လှည့်ရင်းနဲ့ သံချောင်းက လွတ်ကျလိုက်။ ပြန်ကောက်လိုက် ။ ပြန်လည့်လိုက် ။ ပြုတ်ကျလိုက်နဲ့။ သော့ကတော့ ပွင့်မလာ။ သူကတော့ ဟိုဘက်လှည့်လိုက် ဒီဘက်လှည့်လိုက်နဲ့ အချိန်က အတော်ကြာလာပြီ။ သော့ကတော့ ဘယ်လိုမှပင် မနေသေး။ဒီလိုနဲ့ နာရီဝက်ကျော်  ကြာလာတော့ ကျွန်တော်လည်း စိတ်မရှည်တော့။ သူလည်း စိတ်ညစ်လာပြီထင်ပါ့… ကျောက်လှည့်နဲ့ သော့ဘုအနောက်ဘက်ကို ပလာယာနဲ့စပြီး ထုတော့တာပဲ။ ဒုံးဒုံး ဒိုင်းဒိုင်း နဲ့ ဆိုတော့ ကျွန်တော်လည်း စိတ်က နည်းနည်းပေါက်လာပြီး “ ခင်ဗျားကို သော့ဖွင့်ခိုင်းတာနော်.. သော့ဖျက်ခိုင်းတာမဟုတ်ဘူး ” ဆိုတော့ ဆရာသမားက မကျေမလည်ပြန်ကြည့်တယ်ဗျ။

ဒါနဲ့ ကျွန်တော်လည်း ဘေးအခန်းကကျော်တက်ရင်တော့ ရနိုင်တယ်လို့ စဉ်းစားမိပြီး အိမ်အောက်ကို ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ ဘေးချင်းကပ်ရက်က  အခန်းပိုင်ရှင်ကို ပြောပြတော့ သူတို့က ဖြစ်ပါ့မလားတဲ့။ ကျွန်တော်လည်း သူတို့ ပြတင်းပေါက်ကနေ ကျွန်တော့်အခန်းကို တစ်ချက်လှမ်းကြည့် လိုက်တယ်။ ဘုရား ဘုရား .. ဒီလေးလွှာကနေများ ကျော်ရင်းနဲ့ ပြုတ်ကျလိုက်ရင်တော့ ။ ကျွန်တော် တံတွေးတစ်ချက်မြိုချရင်း. “ ရပါတယ်ဗျ… ဖြစ်ပါတယ် ” ဆိုပြီး ပြတင်းပေါက်ကနေ အပြင်ကို ထွက်ဖို့ကြိုးစားတယ်။ သူတို့ ပြတင်းပေါက်ရှေ့မှာကလည်း ကိုင်စရာဆိုလို့ တီဗွီတိုင်  ထုတ်ထားတဲ့ တိုင်လေးတစ်တိုင်ပဲရှိတယ်။ ကျွန်တော်လည်း ဒီတိုင်လေးတစ်တိုင်ကို အားပြုပြီး ကျွန်တော်တို့ တိုက်ခန်းအောက်ထပ်က မိုးထားတဲ့ ဆန်းရှိတ်ပေါ်ကို ခြေထောက်လှမ်းလိုက်တယ်။ လူလည်း ချွေးတွေတောင် ရွဲနေပြီ။ ဆန်းရှိတ်ပေါ်ကို ရောက်တာနဲ့ ဆက်သွားဖို့က အဲယားကွန်းရယ် အဝတ်တန်းတွေနဲ့ဆိုတော့ ဆန်းရှိတ်ပေါ်မှာ လေးဘက်ထောက်ပြီးတော်တော်သွားယူရတယ်။ ဒီလိုနဲ့ တိုက်ခန်းရဲ့ ပြတင်းပေါက်ရှေ့ကိုရောက်မှ တဖြည်းဖြည်းထပြီး တံခါးပေါက်ပေါ်ကို တော်တော် တက်ယူရတယ်။ တိုက်ခန်းထဲကို ရောက်သွားတော့မှပဲ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်ဗျာ။

အပြင်ဘက်မှာ ကိုရွှေသော့ကုလားကတော့ တဒုံးဒုံးနဲ့ ထုတုန်း ထောင်းနေတုန်းပဲ။ ဒါနဲ့ တံခါးဆီမြန်မြန်သွားပြီး ဘုသော့လေးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တယ်။ ပထမဆုံးတွေ့လိုက်ရတာကတော့ သော့ကုလားရဲ့ ဝမ်းသာသွားတဲ့ မျက်နှာကြီးပေါ့။ သူဖွင့်လိုက်လို့ သော့ပွင့်သွားတယ်လို့ ထင်လိုက်ပုံရတယ်။ နောက် တိုက်ခန်းထဲက ကျွန်တော့်ကိုလည်း တွေ့ရော တော်တော်လေး မျက်နှာပျက်သွားတယ်။ သူဖွင့်လို့ တံခါးပွင့်တာ မဟုတ်မှန်းသိသွားတာကိုးဗျ။ တော်တော်လည်း စိတ်ညစ်သွားပုံရတယ်။ သူလည်း ဘာမှတောင် မပြောတော့ပဲ သူ့ပစ္စည်းတိုလီမုတ်စတွေကို သူအိတ်ထဲထည့်ပြီး ပြန်သွားတယ်။ ကျွန်တော့်ကိုလည်း သိပ်ကြည်ပုံမရ…။ သူဖွင့်တဲ့ သော့ကိုလည်း တော်တော်ကျိန်ဆဲနေမယ်ထင်ရဲ့…။ သူကတော့ ဘယ်လိုပြန်သွားတယ်မသိ။

သူ့လုံခြုံရေးအရ တက္ကစီငှားပြီး ပြန်မယ်တော့ မထင်…။

အော်.. သော့ကုလား သော့ကုလား…။ သူလုပ်တာနဲ့ ကျွန်တော်မှာ ရင်တမမနဲ့ ချွေးတော်တော်ပြန်သွားတယ်။ သူ့အားကိုးပါတယ်ဆိုမှ သူက  အဖြစ်မရှိ။ ကျွန်တော့်မှာတော့ ကျော်ရ ခွရနဲ့ စိတ်တော်တော်လှုပ်ရှားခဲ့ရတယ်။ ဒါနဲ့ပဲ စိတ်ငြိမ်အောင်ဆိုပြီး ကျွန်တော်တို့ ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် သောက်လိုက်တာ ဝီ တစ်လုံး ဘယ်လိုကုန်သွားသည်ပင်မသိ………။

( နောက်ဆုံးတော့ ဒီဘူတာပဲ ဆိုက်တယ်လို့တော့ ပြောနဲ့နော်…:p )

အချစ်မဲ့ဂစ်တာ

2 Feb 2009