လူတစ်ယောက် ကျွန်တော့ရှေ့တည့်တည့်မှ လမ်းလျှောက်လာနေသည်။ သူသည် အသက်အရွယ်ကြီးရင့်နေပြီး ချိုင်းထောက်တစ်ခုကို အားပြုကာ တရွေ့ရွေ့နှင့်လျှောက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ တဖြည်းဖြည်း နီးလာတော့မှ ကျွန်တော်သူ့ကို မှတ်မိလိုက်သည်။ သူ့နာမည်မှာ ဦးရေခဲ။ နာမည်နဲ့ လိုက်အောင်လည်း သူသည် လူရိုး လူအေးတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ့အသားအရေများမှာ နေလောင်ထားသောကြောင့် ညိုမောင်းနေပြီး ပါးစပ်လည်း အနည်းငယ်ရွဲ့နေသေးသည်။ မကြာခင်ကမှ လေဖြတ်ထားမှန်း သိသာလှသည်။ ယခုမှ လမ်းပြန်လျှောက်နိုင်ခြင်း ဖြစ်နိုင်သည်။ ကျွန်တော်က သူ့ကိုစတင်နုတ်ဆက်လိုက်သည်။
“ ဟာ ဦးရေခဲပါလား ၊ ဘယ်တွေပျောက်နေလဲဗျ ”
ကျွန်တော် သူနှင့် နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်သည်မှာ လွန်ခဲ့သော တစ်နှစ်ကဖြစ်သည်။ ယခုပြန်တွေ့သောအခါ သူသည် လွန်စွာမှ အိုစာသွားသည်ဟု ထင်မိသည်။ သူ့မျက်လုံး များသည်လည်း အရောင်အတော်ပင် မှေးမိန်လျှက်ရှိသည်။ တကယ်တော့ သူသည် ကျွန်တော်တို့ စျေးထဲတွင် ကုန်ထမ်းသမားတစ်ယောက်ပင်ဖြစ်ပါသည်။ သူက ကျွန်တော့်ကိုမြင်သောအခါ ဝမ်းသာအားရနှင့် ပြုံးပြရင်း
“ အော်.. ကိုမောင်ပါလား.. မင်းကိုလည်း မတွေ့ရတာကြာပြီ၊ ငါလည်း နေမကောင်းဖြစ်နေတာနဲ့ အလုပ်မလုပ်နိုင်တာကြာပေါ့။ ခုမှ ပြန်သက်သာလာတာနဲ့ အလုပ်လိုက်ရှာ နေတာကွ ”
သူ အလုပ်လိုက်ရှာနေသည်တဲ့။ သူ့တွင် သားသမီး (၅) ယောက်ရှိသည်ကို ကျွန်တော်သိပါသည်။ သူ့မိန်းမမှာတော့ ဆုံးပါးသွားသည်မှာလည်း အတော်ကြာနေလေပြီ။ထိုသားသမီး
(၅) ယောက်စလုံးကိုလည်း သူ ကုန်ထမ်းကာ ကျွေးမွေးခဲ့သည်။ ယခုသူ့သားသမီးများမှာ အရွယ်ရောက်နေကြပြီ။ ဒါကိုပင် ယခုသူက အလုပ်ရှာနေသည် ဆိုတော့
“ ခင်ဗျားသားသမီးကရောဗျ.. ဘာလို့ ခင်ဗျားက အလုပ်လုပ်နေဦးမှာတုန်း.. ခင်ဗျားသားသမီးတွေ ကျွေးတာနဲ့ အေးအေးဆေးဆေး အနားယူတော့လေဗျာ..”
သူ့သားသမီး လို့ကျွန်တော်ဆိုလိုက်သောအခါ သူ့မျက်လုံးများ ရုတ်တရက် အရောင်လက်သွားသည်။
“ငါ့သားသမီးတွေထဲက ၃ ယောက်က နိုင်ငံခြားရောက်ကုန်ပြီကွ.. ကျန်တဲ့ နှစ်ယောက်ကတော့ ဒီမှာရှိတယ်။ သူတို့လည်း သူတို့အပူနဲ့ သူတို့ဟ .. ငါ့ဆီလည်း မလာတာကြာပေါ့”
သူ ဒီလိုပြောရင်းဖြင့် သူ့မျက်လုံးများမှာ အရင်ထက်ပင် ပြန်လည်မှေးမိန်သွားခဲ့သည်။ အော်.. (၃)ယောက်က နိုင်ငံခြားမှာတဲ့လား။ သူ့အဖေဒီလိုဖြစ်နေတာကို သိကြရဲ့လားမသိ။ ဒီမှာရှိသော (၂) ယောက်ကရော ဘာတွေလုပ်နေကြသနည်း။ သူတို့တွေ လူလားမြောက်တဲ့အထိ ကုန်ထမ်းကာ ကျွေးမွေးခဲ့သော ကိုယ့်ကျေးဇူးရှင်မွေးသဖခင်ကို သူတို့ ဒီအတိုင်းပစ်ထားကြတာလား။ ဒါဟာ ဘယ်လိုပဲပြောပြော မဖြစ်သင့်ဘူးဟု ကျွန်တော် ထင်မိသည်။ ဒီလိုမိဘကို ပြန်မကြည့်ကြသော သားသမီးများလည်း ဒီလောကတွင် ဘယ်လောက်များရှိနေမလဲ။ သူကတော့ သူ့သားသမီးတွေကို အပြစ်မမြင်၊ သူ့ဝမ်းစာအတွက် သူ့ဖာသာပင် ကျန်းမာရေးမကောင်းသည့်ကြားမှ ဖြစ်သလိုရုန်းကန်နေသည်။ ဟိုးအတိတ်က သူ၏ သားသမီးများကို သူပြုစုပျိုးထောင်ခဲ့သမျှသည် အတိတ်မှာပင် ကျန်ခဲ့ပြီး သူ့အနာဂတ်ကို သူတစ်ယောက်ထဲသာ ဆက်လက်ဖန်တီးနေရရှာသည်။
“ အေးကွာ မင်းကိုတွေ့ရတာ ဝမ်းသာတယ်…ငါလည်း အလုပ်လိုက်ရှာရဦးမယ်ဟေ့.. အသက်ကြီးပေးမယ့် ငါအလုပ်လုပ်နိုင်ပါသေးတယ်ကွ ”
ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင် ကျွန်တော့်ပုခုံးကို တစ်ချက်ကိုင်ပြီး သူ့ချိုင်းထောက်လေးကို အားပြုကာ ဆက်လက်ထွက်ခွာသွားလေသည်။ ကျွန်တော့်မှာတော့ သူ့ကျောပြင်ကို အတွေးပေါင်းများစွာနှင့် စိုက်ကြည့်နေမိရင်း မြင်ကွင်းမှ တဖြည်းဖြည်းပျောက်ကွယ်သွားခဲ့သည်။
No comments:
Post a Comment